Miense kinjer loesterdj èns, waat ich uch gaon zègke :
Jaore lang vriej ich mèt Truu, zuuj is van Gerhègge.
Mer 't haet 't oetgemaaktj, net väör Vastelaovendj,
ómdet ich 'm höb gezagdj, "Sjat, toet woonsdigaovendj".

Noe ich den bön oetgevriedj, wil ich ouch gaon fiëste.
Drie daag koom ich neet aan thoes en gaon flink tampiëste.
's Woonsdigs gaon ich nao de kèrk, óm ein assekruutske,
en den baej ich "Leve Hiër, lang mich truuk mien Truuke".

Refrein:
Truuj doe bös mien leefste, och miene sjat ich haoj van dich.
Mer ich mót dich zègke, drie daag bön ich weg, mien wich.
Want de Vastelaovendj haet bie mich ein sjtreepke väör.
Kènse det begriepe, wies mich noe toch neet de däör.